Dawna Dąbrowa

Ostatnio dodane

148 / 253« Pierwsza ‹ Poprzednia 146 147148149 150 Następna ›Ostatnia »

Korty tenisowe

Jedno z nielicznych zdjęć kortów tenisowych w parku Hallera. Przestały istnieć z chwilą rozpoczęcia budowy Centrum Formy.

Fotografia pochodzi z albumu „Dąbrowa Górnicza”.
Więcej
Krąg taneczny

Krąg taneczny – można zauważyć jeszcze dwie rzeźby Stanisława Sikory.

Fotografia pochodzi z albumu „Dąbrowa Górnicza”.
Więcej
Centrum parku Zielona

Centralna część parku Zielona z wyłączoną fontanną i brakiem punktu gastronomicznego.

Informacja od p. Andrzeja Nowaka:
Fontanna działała jeszcze w latach siedemdziesiątych. To co na zdjęciu – to była pompownia fontanny. Idąc dalej tą alejką doszło by się do pawilonu restauracyjno – kawiarnianego. Latem był czynny codziennie a zimą w niedziele no i w wolne soboty (jak je zaczęli wprowadzać).

Fotografia pochodzi z albumu „Dąbrowa Górnicza”.
Więcej
Ścieżki w parku Zielona

Zdjęcie wykonane w parku Zielona.

Fotografia pochodzi z albumu „Dąbrowa Górnicza”.
Więcej
Ulica Kościelna

Fragment ulicy Kościelnej (wcześniej była połączona z ulicą Piłsudskiego) – w tle kościół pw. św. Antoniego z Padwy.

Fotografia pochodzi z albumu „Dąbrowa Górnicza”.
Więcej
Wnętrze kościoła pw. św. Antoniego

Wnętrze kościoła pw. św. Antoniego z Padwy, zwanym potocznie 'na górce’.

Fotografia pochodzi z albumu „Dąbrowa Górnicza”.
Więcej
Kościuszki 25 - ZSMP

ZSMP Związek Socjalistycznej Młodzieży Polskiej
Zarząd Miejski w Dąbrowie Górniczej
Dąbrowa Górnicza, ul. Kościuszki 25, 62-57-23, 62-29-47

Podziękowania dla Jacka TZN za udostępnienie prywatnego archiwum.
Więcej
Wnętrze bazyliki

Wnętrze dąbrowskiej bazyliki N.M.P. Anielskiej w 1996 roku.

Fotografia pochodzi z albumu „Dąbrowa Górnicza”.
Więcej
Dawny tramwaj

Najprawdopodobniej fragment jednego z tramwajów, który w latach 50tych jeździł m.in. po Dąbrowie Górniczej. Na drzwiach napis:

WYJŚCIE
WSKAKIWANIE I WYSKAKIWANIE
W CZASIE BIEGU WAGONU
ORAZ JAZDA NA STOPNIACH
GROZI ŚMIERCIĄ LUB KALECTWEM

Podziękowania dla Marcina Macha za udostępnienie prywatnego archiwum.
Więcej
Wyciąg aktu urodzenia - Ząbkowice

Dokument z 1951 roku – warto zwrócić uwagę na pieczęć: Urząd Stanu Cywilnego. Ząbkowice p. Będzin.

Podziękowania dla Marcina Macha za udostępnienie prywatnego archiwum.
Więcej
TZN - zaświadczenie

Zaświadczenie wystawione w Technicznych Zakładach Naukowych do zakładu pracy. Podpis i pieczęć dyrektora szkoły należały do p. Adama Jarosza.

Podziękowania dla Jacka TZN za udostępnienie prywatnego archiwum.
Więcej
Z ulotki ZSMP

Nagłówek z jednej z ulotek z nadrukiem:

ZSMP Związek Socjalistycznej Młodzieży Polskiej
Zarząd Fabryczny ZSMP
Huty Katowice

Podziękowania dla Jacka TZN za udostępnienie prywatnego archiwum.
Więcej
Legitymacja TZN

Dokument z pierwszej połowy lat 90tych.

Podziękowania dla Jacka TZN za udostępnienie prywatnego archiwum.
Więcej
Wypłata - Huta Katowice

Niecodzienna pamiątka – potwierdzenie wypłaty z Huty Katowice.

Podziękowania dla Jacka TZN za udostępnienie prywatnego archiwum.
Więcej
Od Śląsko-Dąbrowskiej Solidarności

List otwarty od Marka Kempskiego, który był przewodniczącym Zarządu Regionu Śląsko-Dąbrowskiego NSZZ „Solidarność”.

Podziękowania dla Jacka TZN za udostępnienie prywatnego archiwum.
Więcej
Dyrekcja Sztygarki

Krótka nota z „Przeglądu Tygodniowego” nr 17 wydanego 25.04.1896 roku:

Skład osobisty dyrekcyi Szkoły górniczej w Dąbrowie jest następujący: dyrektor p. Bryłkin, sekretarz p. Kruzer marksznejder okręgowy p. Świętochowski, inżynier okręgowy p. Kondratowicz, kyrektor kopalni „Flora” p. Kątkiewicz, dyr. kop., „Fanny” i „Hr. Renard” p. Łępicki, oraz dyr. kopalni „Niemce” p. Strasburger.

Podziękowania dla p. Andrzeja Kontkiewicza za udostępnienie artykułu.

Więcej
Budowa toru motocyklowego

Fotografia wykonana 07-03-1935 roku – widać na niej transport materiałów i sprzętu, niezbędnych do budowy toru motocyklowego w Parku Zielona. Czy został kiedykolwiek ukończony? Nie ma żadnych fotografii z wyścigów, dyplomów, nagród etc. Na zdjęciu satelitarnym można za to wyraźnie wyróżnić kontur toru (naprzeciwko CSIRu) a wśród drzew można odnaleźć łupki, który najprawdopodobniej posłużyły do jego budowy.

Zdjęcie pochodzi ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego i zostało udostępnione za zgodą NAC.
Więcej
O ks. Grzegorzu Augustyniku

Artykuł (skan nie obejmuje całego tekstu) z 36go numeru „Przeglądu Katolickiego” z 1899 roku:

– Dąbrowa Górnicza (dyec. kielecka). Dzień się już chylił ku zachodowi, gdyśmy w dniu 1 sierpnia b. r. stanęli w Dąbrowie-Górniczej. Fabryczne kominy niby z czeluści piekła wyrzucały kłęby dymu i ognia, a powietrze, nasycone pyłem, tamowało oddech w piersi. Gromady górników i hutników z kilofami i lampami w ręku, po dziennej pracy śpieszyły w strony kościoła parafialnego, skąd ozwał się dzwonek na „Anioł Pański”. Niezwykła zapanowała cisza wśród tej czarnej poruszającej się masy – pochyliły się głowy, a z piersi, spieczonej żarem ognia, wydobywał się korny szept modlitwy, z którą na ustach cały ten zastęp roboczy wkraczał do kościoła. W kościele rzęsiście oświetlonym tłok nie do opisania; lud wraz z księdzem proboszczem odmawia nowennę do Matki Boskiej Anielskiej, którą przez dni dziewięć rano i wieczór z odpowiedniemi naukami, jak się dowiedzieliśmy, przy licznem zgromadzeniu parafian odprawiał tenże ksiądz proboszcz. Objaśniono nas równie, że nazajutrz, to jest d. 2 sierpnia, przypada tutaj odpust i święto wielkie Matki Bożej Anielskiej. Postanowiliśmy przeto pozostać na tej uroczystości.

Od wczesnej rannej godziny już kościół był natłoczony. Jedna Msza św. za drugą były odprawiane, dwudziestu trzech bowiem kapłanów zjechało na tą uroczystość, a konfesyonały były szczelnie oblężone. O godzinie 11-ej rozpoczęła się uroczysta procesya z Najświętszym Sakramentem; piękne sztandary i chorągwie górnicze powiewały majestatycznie, – niezliczone tłumy ludu, idące w pobożnym nastroju, i gromadka małych dziewczątek w bieli, rzucająca kwiecie przed utajonym Panem w Hostyi, zlewały się w piękną harmonijną całość, dającą sercu świętą otuchą i niekłamany okrzyk radości i podziwu: Ten ci jest dzień, który uczynił Pan ku chwale swojej i czci Najświętszej Matki Dziewicy.

Podczas Summy odprawionej przez ks. Juliana Długoszowskiego, proboszcza z Chrząstowa, po Credo, wstąpił na kazalnicę ks. Tomasz Zdziennicki, wikaryusz z Sosnowca, u tłómacząc ustanowienie odpustu „Porcyunkuli”, który to nieoceniony przywilej ś. Franciszek z Assyżu otrzymał za wstawieniem się Najświętszej Panny, – w pięknych nader, do łez pobudzających, słowach mówił o stolicach łaski, zazna-czając, że pierwszą z nich jest Najmiłościwsze Serce Jezusowe, z którego płyną wszystkie dla nas łaski, drugą zaś stolicą Najświętsza Marya Panna. Pierwszą stolicę porównał kaznodzieja do słońca, w którem jest blask i ogień, miłosierdzie i sprawiedliwość; drugą do księżyca, który świeci a nie pali, bo w Maryi samo tylko miłosierdzie. Wreszcie nawoływał do zachowania serc od grzechu i zachęcał do wiernej służby Matce Bożej. Po południu nieszpory i procesya z Najświętszym Sakramentem i modlitwami do Najświętszej Panny Anielskiej, które pobożne rzesze do późnej nocy odmawiały i śpiewały, były zakończeniem tej nad wyraz podniosłej a budującej uroczystości.

Dowiedzieliśmy się tutaj, że święto Matki Bożej Anielskiej zaprowadzone zostało w Dąbrowie Górniczej dopiero dwa lata temu W r. 1897 władza dyecezjalna naznaczyła na proboszcza Dąbrowy Górniczej z ludnością katolicką 23,000 dusz liczącą, ks. Grzegorza Augustynika. Wszystkich oczy zwróciły się na tego cichego sługę Bożego, co przyswoił sobie rzec można coś z słodyczy charakteru ś. Salezego, z czystości obyczajów ś. Stanisława Kostki, a z gorliwości w pracy apostolskiej – ś. Franciszka Ksawerego. Postawiono go tu jako słup ognisty, co w pomroce błędu ma świecić zbłąkanemu ludowi.

Stan moralny tutejszej ludności nie był zbyt zadawalniający. Napływowa warstwa robocza zagraniczna do kopalń i fabryk znosiła zgniliznę moralną, a doszło do tego, że codziennie spotykało się tu rozluźnienie obyczajów rodzinnych, życie jak mówią na wiarę płci obojej, pochop do rozwodów, nierząd, nieposzanowanie cudzej własności, rozboje i rabunki po nocach i wśród białego dnia, marnotrawstwo krwawo zapracowanego grosza, szulernie po domach, kłótnie i bójki na noże. Wiedział nowy proboszcz, że ciąży na nim odpowiedzialność straszna, z góry patrzy Bóg, a zewsząd całe społeczeństwo. Zadrżał zrazu jako człowiek przed tak ciężką pracą, ale jako doświadczony szermierz w boju upadł na kolana w kościele parafialnym, a podniósłszy ramiona ku niebu z płaczem rzewnym szukał tam pomocy, i siebie i powierzoną swej pieczy parafię polecił i oddał w opiekę Najświętszej Pannie Anielskiej, pełen ufności, że tylko Ta Matka dopomoże mu przy pracy, że poskromić zdoła zło i pociągnie swe owce ku Bogu; poczem zyskuje pozwolenie na obchód uroczysty Jej święta w dniu 2 sierpnia, sprowadza piękny wizerunek Tej Najlepszej Matki i umieszcza go w świątyni dąbrowskiej. Tak umocniony i ufny w sukurs hufców niebieskich, na czele z ich Królową, występuje do walki ze złem. Zwraca szczególną uwagę na gniazda rodzinne, na życie małżonków, zwaśnionych godzi, młodzież zachęca do naśladowania ma cnót ś. Stanisława Kostki, którego wizerunek świątynia dobrowska posiada w bocznym ołtarzu, staje się niejako pomostem pojednawczym pomiędzy chlebodawcami a pracownikami, zaprowadza wszędzie ład i zgodę, a w imię Ukrzyżowanego z całą miłością braterską przemawiając do twardych serc grzeszników, kruszy je i wiedzie do słodkiej pokuty i poprawy.

Patrząc na tę wielką przemianę złego na dobre, widząc ten szacunek, jaki w krótkim czasie zyskał sobie ten miłości pełen pracownik Boży, cześć i hołd, jaki mu wszyscy oddają, przychodzi zawołać z podziwu O Matko Aniołów i nasza, jakżeż wielkie cuda i łaski zlewasz przez sługi Twoje, chwała Ci i cześć za to nieskończona niech będzie.

Gdy opuszczamy to zagłębie górnicze, zda się, że nam dźwięczy w uszach nuta pieśni górniczej i hutniczej, co z ich serca fortissimo rozbrzmiewa ku Najświętszej Królowej Aniołów i Opiekunce naszej.

St. Wieniawa
Więcej
Kopalniana odkrywka

Zdjęcie z kopalni Paryż (późn. gen. Zawadzki) wykonane przez Stanisława Kontkiewicza (seniora) około 1890-1895. Do tej pory ten fragment był znany tylko dzięki dalekim kadrom. Fotografia pozwala szczegółowo przyjrzeć się pracy przy wydobywaniu węgla. Wagonik na pierwszym poziomie jest pchany przez kobietę…

Podziękowania dla p. Andrzeja Kontkiewicza za udostępnienie prywatnego archiwum.
Więcej
Wnętrze huty cynku Konstanty

Zdjęcie wykonane przez Stanisława Kontkiewicza (seniora) około 1899-1900 – to najstarsza do tej pory fotografia, ukazująca wnętrze huty cynkowej Konstanty (założona w 1899). Dziś na jej terenie jest redenowskie osiedle Adamieckiego. Czy ktoś mógłby dostarczyć uchwycone szczegóły technologiczne? Czy w tubach (widać uchwyt) roztapiały się rudy cynku? Co to za element, dotykany przez hutnika? Zdziwiłem się obecnością kilku kobiet, można zauważyć też dwójkę dzieci…

Podziękowania dla p. Andrzeja Kontkiewicza za udostępnienie prywatnego archiwum.
Więcej
Kombinat - przyjęcia i zwolnienia

Fragment dokumentu z pieczęciami:

KOMBINAT METALURGICZNY
HUTA KATOWICE
DĄBROWA GÓRNICZA

i

HUTA KATOWICE S.A.
Zakład HUTA KATOWICE (7)
Dąbrowa Górnicza

Podziękowania dla Jacka TZN za udostępnienie prywatnego archiwum.
Więcej
Mieszkanie i biuro inżyniera okręgowego

Budynek, który stał w okolicach dzisiejszego basenu i sali Sztygarki (ul. Górnicza). Służył jako biuro i mieszkanie Okręgowego Inżyniera Górniczego I-go Okręgu Górniczego. W latach 1887 – 1899 był nim Hieronim Kondratowicz.

Fotografia z zasobów Śląskiej Biblioteki Cyfrowej – sygnatura G 1530 II/6 (domena publiczna).
Więcej
Tramwaj 21 BIS - Reden

Tramwaj linii 21, który kiedyś dojeżdżał na Reden.

Informacja od p. Andrzeja Nowaka:
Rzeczywiście jeździł na trasie DG Reden, Urząd Pocztowy na Sobieskiego, Huta Dzierżyński, Kopalnia Zawadzki, Będzin Koszelew, Będzin remiza, Kołłątaja, Modrzejowska, Urząd Pocztowy Będzin, PKP Będzin Miasto, Elektrownia Będzin, Technikum Energetyczne w Sosnowcu, Kościół Małobądz, jakieś kino, USC w Sosnowcu, Dworzec PKP Sosnowiec – i do Milowic. Wóz napędowy sterowany „korbą” z obu stron wagonu, hamulec – koło jak na okręcie, dzwonek nożny. Do tego doczepiano jeden lub dwa wagony. W 1970 roku w każdym wagonie był „biletowy”. Na przystankach, gdy wszyscy wsiedli – dawał motorniczemu sygnał do odjazdu (dzwonek na „lince”), sprzedawał bilety i sprawdzał – czy wszyscy mają. Bilety miesięczne już były.

Sama fotografia nie jest wykonana w Dąbrowie, tylko w Będzinie na Koszelewie w nieistniejącej już zajezdni.

Podziękowania dla Marcina Macha za udostępnienie prywatnego archiwum.
Więcej
Sklep Nadzieja

Na zdjęciu z początku XXw. uwieczniono fragment zabudowań przy współczesnej ulicy Sobieskiego. Na kamienicy, po prawej stronie zawieszono tablicę z napisem MAGAZYN NADZIEJA (sklep spożywczy).

Fotografia z zasobów Śląskiej Biblioteki Cyfrowej (domena publiczna).

Więcej
Zdjęcie Dąbrowy z CORONY

Dąbrowski kadr ze zdjęcia całego GOPu, wykonanego 25.03.1968 roku przez szpiegowskiego satelitę USA. Pogoria III to ta największa jasna plama piasku – tak wyglądało jezioro jeszcze przed zalaniem. Obok (wypełnione wodą) Pogoria II i Pogoria I. Nieco niżej widać początki budowy bloków na Gołonogu i połacia pól przez Zając, w kierunku Redenu (brak os. Sikorskiego). Brakuje trasy, tzw. 'gierkówki’.
Więcej
H. Kondratowicz z rodziną

Fotografia przedstawiająca Hieronima Kondratowicza na werandzie jednego z domów (początek XX wieku) – bardzo możliwe, że przy ul. Górniczej. Drewniane zdobienie krawędzi dachu sugeruje, że może to być budynek przylegający do skrzyżowania ul. 3go Maja i ul. Górniczej?

Może to być również nie istniejący dziś dom (mieszkanie i biuro) Inżyniera Okręgowego I-go Okręgu Górniczego Królestwa Polskiego, który usytuowany był na teranie dzisiejszego basenu i sali gimnastycznej Sztygarki.
Okręgowym Inżynierem Górniczym I-go Okręgu Górniczego w latach 1887 – 1899 był Hieronim Kondratowicz.

Podziękowania dla Muzeum Miejskiego „Sztygarka” za udostępnienie zbiorów.
Więcej
Legendy Gołonoga

Artykuł z 25.03.1929 z dodatku do Ilustrowanego Kuryera Codziennego. Niezwykły, z gołonoskimi legendami spisanymi przez Kantora-Mirskiego.

Legenda Golonoga.
(W dwieściepięćdziesięciolecie kościoła św. Antoniego)
Gołonóg przed wiekami. — Pustelnia na wzgórzu i jej legenda. — Kaplica drewniana. — Pielgrzymka Jadwigi, żony Jagiełłowej. —Budowa kościoła. Gołonóg dzisiejszy.

Kraków, 24 marca.
Zagłębie Dąbrowskie pod względem opisów zabytków przeszłości jest dziwnie zaniedbane. Zdawaćby się mogło, że poza dymiącymi kominami kopalń, hut i przędzalni, nic tu niema godnego uwagi. A przecież tak nie jest. Na tym płacie ziemi obfitującym w czarne diamenty, zasnutego wiecznie kłębowiskami brunatnego dymu, poprzez które przedzierają się płomienie, buchające z rozżarzonych paszcz wysokich pieców — rozsianych jest wiele pamiątek minionych wieków. W pogoni za mamoną i chlebem powszednim, przebiegają ludziska koło tych pamiątek obojętnie — to też nic dziwnego, że giną podania i legendy przywiązane do tych zabytków — mijają rocznice niezauważone — a czas pokrywa wszystko niepamięcią ze szkodą dla przyszłych pokoleń.

Dwieściepięćdziesiąt lat mija, jak na górze Golonoga, leżącej parę kilometrów na północny wschód od Dąbrowy Górniczej, tuż przy linji kolejowej Katowice-Warszawa, wzniesiono za staraniem potężnych książąt na Siewierzu, zasiadających na stolicy biskupiej w Krakowie kościół pod wezwaniem św. Antoniego.

Dzieje góry są ściśle związane z historją kościoła.

Przed wiekami, u stóp skalistej góry wysokiej na 334 m. powstała sadyba, oparta jakby piersiami o jej stoki, jak się osada zwała, niewiadomo. Że istnieć musiała już w IX w. dowodzą tego znaleziska wykapane w okolicach pobliskich, na których znać wpływy arabskie z tegoż wieku. W XII w. biegł tędy szlak handlowy z Krakowa przez wąwozy Ojcowa na Sławków, Siemonję, Sączów, Tarn. Góry do Toszha. Szlak ten to najłatwiejsze połączenie Wielkopolski z Małopolską przez Śląsk.

Czyją własnością była osada w tych czasach, sprawdzić się nie da. Legenda mówi jakimś okrutnym właścicielu, który pewnego dnia znikł na długie lata — aby zjawić się z powrotem jako starzec-pokutnik. Osiadł on na wzgórzu, gdzie w skale wykuł sobie grotę, oddając się w samotności modlitwie i hodowli ziół, z których sporządzał cudowne maści i leki. Pustelnię swą opuszczał tylko wówczis, gdy potrzeba było nieść mieszkańcom osady ratunek w chorobie. Żywił się tylko korzonkami, a ponieważ chodził zimą i latem boso zwano go powszechnie „Gołonogiem”. Ów pustelnik umierając, oświadczył zebranemu ludowi osady, że jest panem tej wioski i okolicznych ziem, a skazał się sam na straszną pokutę, aby przebłagać Boga za wyrządzone swym poddanym krzywdy. Na pamiątkę pobytu jego na wzgórzu lud nazwał górę Gołonogiem, a w miejscu pustelni wystawił drewnianą kapliczkę, w której wkrótce zaczęły dziać się cuda, ściągające liczne rzesze wiernych. Do kościółka odbyła pielgrzymkę również i Jadwiga, żona Jagiełły. Pobyt jej na Gołonogu uwieczniony jest w pięknej legendzie, która opowiada, że królowa Jadwiga postanowiła w pokorze ducha wyjść bosemi nogami na górę. W miejscu, na którem stąpiła, natychmiast wyrastały fjolki, które do dnia dzisiejszego tam rosną. Niema ich nigdzie w okolicy, jedynie na Gołonogu.

W XV w. Gołonóg był w posiadaniu biskupów krakowskich,. wchodząc w skład wioski Łagiszy. W r. 1452 zapędzały się tu bandy łupieżców pod dowództwem pana z Welczynża, Bolesława V, księcia Opolskiego. Zaś kupy łotrzyków Janusza ks. Oświęcimskiego pod Gołonogiem niejednokrotnie rabowały karawany kupieckie. W r. 1457 watahy zaciężne pod wodzą partyzantów Kawki i Świeborowskiego nie otrzymawszy żołdu za wojnę z Krzyżakami usadowiły się czasowo na wzgórzu, skąd czyniły bandyckie wyprawy na okolice. Gospodarowała w Gołonogu jakiś czas także banda złoczyńców Stosa, która zrabowała kopalnie srebra w Olkuszu.

W późniejszych czasach na miejscu drewnianej kapliczki wybudowano kościół murowany, jednonawowy przy hojnej pomocy sławnego w dziejach naszych Andrzeja Trzebickiego biskupa krakowskiego i podkanclerzego koronnego, który tak walnie w czasie elekcji w r. 1674 przyczynił się do wyboru Jana Sobieskiego na króla polskiego. On to dokonał konsekracji kościoła w r. 1678, jak świadczy o tem tablica wmurowana na frontonie kościoła. W późniejszych czasach kościół przebudowano i rozszerzono przez dodanie naw bocznych. Stało się to w r. 1753 za staraniem Andrzeja Załuskiego, biskupa krakowskiego i księcia Siewierskiego.

Kościół, położony na cyplu skalistego wzgórza, ujętego w mury o silnych i potężnych szkarpach, przedstawia z daleka jakby klasztor Jasnogórski w miniaturze. Na szczyt góry i do kościoła niema drogi. Dostać się tam można tylko po stu schodach, wykutych w skale, ujętych w tunel. Obok kościoła, jakby orle gniazda, sterczą na skale dwa starodawne domki. Cały masyw skalny wydłużający się ku południowi zarośnięty drzewiną wraz z kościołem i cmentarzem tworzy przepiękny i bardzo malowniczy obrazek, odbijający się kontrastowo od okolicy zasianej dziesiątkami kominów dymiących kopalń i hut. Ze wzgórza rozległy widok na okolicę. W pogodne dnie ze szczytu Golonoga sięgnąć można wzrokiem aż do Tatr, a potem do ruin Siewierza i Ogrodzieńca.

Marjan Kantor-Mirski.
Więcej
Stanisław Kontkiewicz senior

Do niedawna nie wiedziałem nic o istnieniu Stanisława Kontkiewicza. Dzięki jego prawnukowi odkrywam coraz to nowsze informacje o p. Stanisławie, m.in.:

– członek zarządu Towarzystwa Pomocy dla Biednych Chrześcijan w Dąbrowie
– dożywotni wiceprezese Zarządu Towarzystwa Kopalni Węgla Flora
– prezes Stowarzyszenia Spożywczego „Nadzieja” w Dąbrowie Górniczej
– założyciel i przewodniczący Sekcji Górniczo-Hutniczej Towarzystwa Popierania Przemysłu i Handlu w Dąbrowie Górniczej
– twórca amatorskiego zespołu aktorskiego w Dąbrowie Górniczej
– dyrektor gołonoskiej kopalni „Flora”
– twórca i członek zespołu redakcyjnego Przeglądu Górniczo-Hutniczego wydawanego w Dąbrowie
– Prezes Dąbrowskiego Towarzystwa Muzycznego
– inżynier górniczy
– propagator języka polskiego w górnictwie (dominował niemiecki)
– współorganizator Sztygarki, członek dyrekcji i wykładowca mineralogii, petrografii, geologii i języka polskiego
– badacz geologii
– autor ponad 50 prac z zakresu geologii

Podziękowania dla p. Andrzeja Kontkiewicza za udostępnienie prywatnego archiwum.
Więcej
Widok na ulicę Armii Ludowej

Widok z Osiedla gen. Sikorskiego (Manhattan) w kierunku ulicy Armii Ludowej, dzisiaj to ulica 11-go Listopada. W tle domy jednorodzinne przy ulicach Buczka, Długiej oraz Leśnej. Na czarno – białym zdjęciu można zauważyć dawny budynek kościoła oraz rozpoczętą budowę nowego Kościoła (dziś pod wezwaniem św. Jadwigi Królowej). Na Horyzoncie za lasem komin oraz chłodnie Elektrowni Jaworzno.

Podziękowania dla p. Michała Szczepanika za opis i udostępnienie prywatnego archiwum.
Więcej
Wybuch dynamitu u dyr. kop. Flora

Nota z „Rozwoju” nr 66 z 21.03.1899 r.: wybuch dynamitu u dyrektora gołonoskiej kopalni „Flora”, Stanisława Kontkiewicza

Dąbrowa Górnicza.
W tych dniach pomiędzy godz. 4 a 5 rano, w kopalni „Flora” wydarzył się niezwykły wypadek. Rzecz się tak miała:

U dyrektora tejże kopalni, znanego dobrze szerszemu ogółowi, inżyniera p. Kontkiewicza, służył czas pewien lokaj Kazimierz, a kilka lat przedtem jego brat rodzony. Ten ostatni, zebrawszy parę tysięcy rubli, wziął w dzierżawę mająteczek ziemski pod Kielcami.

Na dzierżawę, jak mówią, pożyczył parę tysięcy rubli z poręczeniem od swego b. chlebodawcy p. Kontkiewicza. Ex lokaj dzierżawca począł żyć nad stan, skutkiem czego stał się niewypłacalnym i zmuszony był opuścić folwark i szukać nowej służby.

Pan K. musiał poszukiwać zwrotu swych pieniędzy sądownie. Ściągnęło to na niego zemstę. Otóż zbrodnicza ręka położyła dynamit na balkonie domu, w którym mieszka inż. K., a o godz. 4 zrana nastąpił wybuch, który rozerwał balkon i potłukł kilkanaście okien frontowych.

Cała rodzina dyrektora Kontkiewicza spoczywała we śnie i życiu jej groziło straszne niebezpieczeństwo, lecz na szczęście nikt nie poniósł żadnego szwanku.

Policya uwięziła tymczasem byłego lokaja Kazimierza, u którego znaleziono proch i dynamit.

Śledztwo w toku.

Podziękowania dla p. Andrzeja Kontkiewicza za udostępnienie artykułu.
Więcej