Hubertus w zasadzie samoistnie stał się jednym z symboli miasta. Poza wspaniałą architekturą, odstającą od pozostałych budynków dzielnicy kusi również tajemniczością – legendami, tajemniczymi odgłosami, duchami…

Dokładna historia budynku nie jest znana. Prawdopodobnie budynek został wybudowany w 1920 r0ku przez Towarzystwo Francusko-Włoskie. Miały się tam wtedy mieścić mieszkania dla kadry inżynierskiej kopalni „Paryż”. Wśród miejskich legend wielokrotnie jest powtarzana informacja iż w budynku nocowała Maria Konopnicka.

Po II wojnie światowej przez pewien czas w budynku mieściła się wytwórnia strun gitarowych. Następnie od lat 70-tych we wnętrzu działała znana restauracja – prawdopodobnie wtedy nadano gmachowi jego nazwę.

W naszych czasach budynek stał się opuszczony. Powodem tego stanu może być fakt marginalizacji drogi DW 910 przebiegającej koło budynku i tym samy utrata klientów w postaci kierowców. W marcu 2016 roku budynek trafił na licytację komorniczą i wkrótce zmienił właściciela. Po daleko idących zapowiedziach o modernizacji obiektu nowy właściciel jedynie zabezpieczył budynek. W internecie i relacjach mieszkańców pojawia się szereg historii o rzekomych odgłosach dochodzących w nocy z budynku oraz o ukazujących się w oknach duchach.

Budynek charakteryzuje się stylem pseudo-zakopiańskim. Jego fasada jest pokryta drewnianymi balami w konstrukcji zrębowej – prawdopodobnie jest to jednak jedynie imitacja a właściwa konstrukcja jest murowana. Możliwe jest iż pierwotnie była to zwykła willa dyrektorska, którą na potrzeby restauracji przerobiono na drewniany budynek. Ważnym elementem fasady jest oszklona weranda wychodząca z dachu zakończona trójkątnym szczytem. Piwnica jest murowana, strop stanowią łuki w cegle. Na parterze znajduje się sala jadalna z zapleczem. Poddasze to 4 pomieszczenia mieszkalne. Powierzchnia obiektu wynosi około 500 m²

Lokalizacja

Mapy historyczne

Krzysztof Kulik